Nieuwe rituelen ontdekken aan de andere kant van de oceaan
Afgelopen oktober was ik samen met Renske en David aan de overkant van de oceaan. We hebben ons enkele dagen lang verdiept in leiderschap. Tijdens de International Leadership Association in Vancouver werden we ondergedompeld in lezingen, workshops, netwerk borrels over leiderschap. Vooral een seminar over vrouwelijk leiderschap in de academische wereld was zeer inspirerend.
Het bezoek gaf me ook de gelegenheid om rondom de conferentie rituelen te ontdekken ‘die je normaal alleen in films ziet’. Om het met de woorden van Guus Meeuwis te zeggen.
Zo vierden we samen Thanksgiving. Deze dag wordt in Canada op de tweede maandag van oktober gevierd, dit jaar op 9 oktober. De feestdag is ietsje anders dan de variant in de Verenigde Staten. Maar ook hier staat de ‘goede oogst’ centraal. Het is goed te vergelijken met onze oogstdankdag. Overal zie je pompoenen. Wij hebben tijdens de maaltijd uiteraard een gesprek gehad over ‘waar ben je zelf dankbaar voor’.
Maar ook Halloween kwam voorbij. Wij kennen in Nederland inmiddels de traditionele kerstverlichting. Mensen decoreren hun huis en tuin met kerstlichtjes, kerstrendieren, etc. In Canada is Halloween net zo groots. Tuinen stonden vol met spoken, skeletten, pompoenen, etc. Soms zelfs bewegende taferelen. Mensen leven zich helemaal uit. Uiteraard staan winkels ook vol. Ik moest erg wennen aan alle skeletten. Het gaat wel heel ver.
Gelukkig kwam ik ook in aanraking met meer kerkelijke feest Dia de los Muertos, de Mexicaanse feest- en herdenkingsdag. De dag is een combinatie van precolumbiaanse en katholieke tradities, zeg maar Allerheiligen en Allerzielen. In deze periode rond de dag van de doden maakt men graven van dierbaren schoon en versiert deze. Men strooit sporen van geurige bloemblaadjes. Veel families bouwen thuis, maar ook in kerken altaren. Hier wordt voedsel geofferd. Al het voedsel is bedoeld voor de zielen van de doden. Ook hier worden veel schedels gebruikt als symbool.
Ik zag de altaren opgebouwd worden in lokale kleine kerkjes. Met een aantal mensen ging ik in gesprek hierover. Uiteraard in mijn beste Spaans. Terwijl wij in Europa op Allerzielen vooral ‘namen noemen’ worden hier andere ‘beeldvormers’ gebruikt: bloemen, geuren, foto’s. Ik was verbaasd hoe open en gastvrij de katholieke parochies hierin meegaan.
Bijna had ik de winkel met skeletten helemaal leeggekocht.
